Pamukkale

Wie onze vorige blog gelezen heeft, weet dat we inmiddels onderweg waren naar Pamukkale. Na een bezoekje aan de shopping mall voor een nieuwe laptopoplader en een paar goede pijnstillers tegen kiespijn (had ik die verstandskiezen er nou toch maar uit laten halen) konden we echt vertrekken. Eenmaal in Pamukkale aangekomen, werden we begroet door de beroemde kalkterrassen, dé bezienswaardigheid van Pamukkale. Omdat het al redelijk laat in de middag was, besloten we om het bekijken ervan uit te stellen tot de volgende dag, maar een late lunch in een van de vele restaurantjes kon nog prima. Op een balkonnetje met mooi uitzicht op de terrassen genoten we van onze maaltijd.

Na het eten was het tijd om onze slaapplek op te zoeken. Met behulp van wat tips van andere overlanders hadden we die ochtend al een geschikte plek gevonden. Een met wel heel goed uitzicht: recht op de kalkterrassen. Tentje op, stoeltjes uit de kofferbak en genieten maar. Toen we de volgende ochtend uit ons tentje klommen werden we begroet door iets wat we hier nog niet hadden verwacht: luchtballonnen! Om ons heen stegen overal luchtballonnen op die tijdens de zonsopgang over Pamukkale vlogen. Een regio in Turkije die bekend staat om zijn luchtballonnen is Cappadocia, maar hier hadden we ze niet aan zien komen. Alvast een mooi voorproefje. Met de ballonnen in de lucht bakten we onze eitjes en maakten we ons klaar voor de dag.

Om 10:00 uur stonden we bij de ingang van de kalkterrassen. Na het kopen van een kaartje mochten we de poortjes door. Een medewerkster vertelde ons dat we onze schoenen straks uit moesten doen en pas boven weer aan mochten. Dus we liepen naar de start van de terrassen, waar we braaf op een bankje gingen zitten en onze schoenen in onze tas propten.

De kalkterrassen van Pamukkale zijn gevormd door een vulkanisch verschijnsel en thermale activiteit. Het warme, mineraalrijke water vormde bronnen en de waterstromen lieten kalksteen achter, waardoor er witte plateaus zijn ontstaan. Eeuwenlang geloofde men dat de bronnen een helende werking hadden. Boven de terrassen lag de Griekse plaats Hierapolis, die nu bestaat uit ruines maar ooit een levendige stad was. Genoeg te zien dus. En daarom moest UNESCO in 1988 ingrijpen. Er reisden teveel toeristen naar Pamukkale om van de helende bronnen gebruik te maken. Er werden hotels gebouwd op de terrassen, maar je raadt het al, dat was niet erg bevorderlijk voor het zachte steen. UNESCO besloot daarom om Pamukkale op de Werelderfgoedlijst te zetten, de hotels weer af te breken en zwemmen te verbieden.

Maar goed, onze schoenen waren dus opgeborgen en we konden de kalkterrassen betreden (bedankt, UNESCO!). Het water wat langs de grond naar beneden stroomde was warm, zo'n 35 graden. Een aangenaam temperatuurtje, ondanks dat het buiten al redelijk zonnig was. We klommen de terrassen op en liepen door de warme bronnen. Zwemmen is dan wel verboden, pootje baden mag nog. Het was fijn dat we aardig bijtijds waren vertrokken, want we waren op een paar mensen na de enigen. Dat was op de terugweg wel anders. Eenmaal boven mochten de schoenen weer aan en stond het volgende moois ons alweer op te wachten. Hierapolis grenst bijna direct aan de terrassen en na een hele hoop zonnebrand en een kleine wandeling stonden we tussen de ruines. Stuk voor stuk prachtig om te zien, maar het hoogtepunt was toch wel het uitzonderlijk goed bewaarde theater. Bijna volledig intact en bijzonder om doorheen te mogen lopen.

Na een aardige wandeling kwamen we terug bij de terrassen. Voor we weer naar beneden zouden lopen, hadden we allebei wel behoefte aan iets fris. Met een goede 30 graden en erg bleke huidjes konden we wel een rustmomentje in de schaduw gebruiken. Gelukkig waren er genoeg kraampjes bovenaan de terrassen en konden we plaatsnemen op een van de picknicktafels onder de bomen. We waren niet alleen, het stikte inmiddels van de toeristen. Wat leuker was, is dat er ook heel veel gezellige honden en katten waren die languit van de zon lagen te genieten. Sommigen lagen netjes op de grond, sommige lagen liever op mensen hun bagage, moet kunnen toch?

De tocht naar beneden was iets spannender dan naar boven, want hoewel het niet glad was op de terrassen leek het wel alsof je ieder moment uit kon glijden. Dat loopt niet heel relaxed en de meesten die dit lezen weten hoe handig ik (Emma) ben. Maar we hebben het zonder kleerscheuren gered en konden moe maar voldaan de auto weer instappen. Terug naar het plekje van afgelopen nacht, want dat was toch wel erg mooi.

Met een dagje rust voor de boeg en Cappadocia in het vizier werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Wat een leven, hè?