Rusland: boetes, boeddha’s en bureaucratie

We hadden ons goed voorbereid op ons avontuur: veel gelezen, allerlei voorzorgsmaatregelen getroffen en de juiste spullen in huis gehaald (of eigenlijk: in de auto). En dat is maar goed ook, want je weet nooit wat er kan gebeuren. Zo zit je bijvoorbeeld ineens vast in de modder...

Na ons afscheid van Frummel waren we op zoek naar een nieuw plekje. Iets meer richting de grens, maar niet te koud. Uiteindelijk kwamen we uit op een heuvelachtige weide, waar we een stukje van het onverharde pad onze tent opzetten. Het was een mooi stuk land en de temperatuur was goed te doen. Een stukje verderop bevond zich een klein dorpje maar we verwachtten niet veel verkeer. Dat was een verkeerde verwachting! Niet dat het heel druk was - het was geen Tbilisi - maar toch kwamen er regelmatig mensen voorbij. Ze toeterden en zwaaiden vriendelijk, dus we kregen de indruk dat iedereen het prima vond dat we hier bivakkeerden. Overdag was het dus aangenaam, maar 's avonds koelde het flink af. Daarom gingen we 's middags alvast hout sprokkelen. Aan de andere kant van het weggetje was een bos met veel dood hout, dus met een vuilniszak en een zaag in de hand verzamelden we de takken. Toen we wat langer naar de bosgrond keken, bleek dat het krioelde met spinnetjes. En dan bedoel ik niet een paar spinnen, maar echt honderden. Mijn persoonlijke hel, kun je wel zeggen. Ik krijg er nog steeds jeuk van, zelfs tijdens het schrijven. Gelukkig had Huib er minder last van en die verzamelde vrolijk door. Ondertussen verscheen er weer een auto op het pad. De chauffeur stopte en deed zijn raampje open. "Waar komen jullie vandaan?" We vertelden dat we uit Nederland komen en waar onze reis nog allemaal heen zou gaan. Hij was erg geïnteresseerd en we hadden een gezellig gesprekje voor hij zijn weg vervolgde. Nadat we besloten dat we voldoende hout hadden verzameld, gingen we weer lekker voor ons tentje zitten. Een paar uur later reed dezelfde man weer langs, ditmaal richting het dorp. Hij stopte opnieuw en stapte uit. Met een brede lach haalde hij een fles wijn achter zijn rug vandaan, die hij ons aanreikte. "Cadeautje," knikte hij. Vol verbazing namen we de fles aan en bedankten hem uitgebreid. Meedrinken kon hij helaas niet, hij moest naar huis. Die avond hebben we bij het eten een heerlijk rood wijntje op!

De volgende ochtend was het 31 maart. We hadden besloten om vlakbij de grens een hotel te boeken, zodat we op 1 april zo vroeg mogelijk aan de grens konden staan. Een spannende grens. We bereidden ons voor op uren wachten, praten met politie en nog meer wachten. Als we de enorme rij auto's die zich elke dag voor de grenspost vormde voor konden zijn, zou dat wellicht een hoop schelen. Dus we gingen op weg. Het had die nacht geregend en toen we het zandpaadje volgden richting de doorgaande weg, bleek dat dat niet heel handig was. Het weggetje was al niet in al te beste staat, maar nu stond het ook nog eens onder water. Zoals jullie inmiddels ook weten, staat Herman laag op zijn pootjes, en hem water laten happen op de vroege ochtend leek ons een slecht plan. Via het gras dus. Alleen ehm... Het gras bleek ook grotendeels een modderpoel. Op hoop van zegen reden we Herman toch het gras in en we voelden hoe hij zijn grip verloor. Met de achterkant heen en weer slingerend probeerden we het naar de andere kant van de plas water te halen, maar Herman had andere plannen. We zaten vast. Tijd om de MAXTRAX tevoorschijn te halen. We hadden niet verwacht die al in zo'n vroeg stadium nodig te hebben, maar het was in elk geval een goede test. We legden ze onder de achterbanden en aan Huib de eer. Wat waren we blij dat we die dingen bij ons hadden! Ze werkten als een trein en binnen een paar seconden reed Herman vrolijk verder. Goede aankoop dus, weten we dat ook weer.

De rest van de dag liep gelukkig soepel en tegen het eind van de middag kwamen we aan bij ons hotel, in hetzelfde dorp waar we al eerder sliepen. Bij de receptie legden we uit dat we de dag erop vroeg wilden vertrekken, rond zes uur 's ochtends. De receptioniste knikte en zei dat zo vroeg uitchecken geen probleem was, we konden onze kamersleutel gewoon op de balie leggen. "Maar dan missen jullie wel het ontbijt." Ze dacht even na en glimlachte. "Zal ik de keuken vragen of ze een lunchpakketje voor jullie maken?" Een lief aanbod, dat we graag aannamen. En zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend om zes uur stonden er twee lunchpakketjes op ons te wachten. We legden onze sleutel op de balie, namen het eten mee en vertrokken richting de grens.

Om zeven uur arriveerden we. Ons plan om zo vroeg te vertrekken had gewerkt! Er stonden maar twee auto's voor ons in de rij. Een paar grensmedewerkers keken belangstellend naar Herman en leken wat tegen elkaar te grappen. Na eventjes wachten moesten we uitstappen en bij het eerste gebouwtje de paspoortcontrole doen. Een vrolijke Rus checkte onze paspoorten, ons visum en vroeg ons wat we kwamen doen. Af en toe zei hij het een en ander in het Russisch tegen zijn collega, die dan lachte. "Ah Niederlandy, Amsterdam!" Bijna goed, stukje zuidelijker maar dat laten we maar achterwege. Na de paspoortcontrole, die snel achter de rug was, werd Herman uitgebreid gecheckt. Alle spullen uit de achterbak en alle kastjes open. De medewerkers leken de grootste lol te hebben dat er toeristen waren, dus de sfeer was goed. Herman werd goedgekeurd en we mochten naar de laatste stap: Herman importeren. Dit had wat voeten in aarde, we kregen namelijk twee identieke formulieren die we beide in moesten vullen en een derde die in enkelvoud ingevuld moest worden. Op zich geen probleem, alleen waren alle papieren in het Russisch. Ik kan wel Cyrillisch lezen, maar daar heb je niet zoveel aan als je de woorden niet kent. Google Translate to the rescue. Sommige vragen waren simpel, zoals wat voor auto Herman is, maar voor andere vragen moesten we flink op zoek in Hermans handleiding. Na heel wat gezoek hadden we eindelijk alles ingevuld en leverden we het in bij de balie. De chagrijnige vrouw liep de formulieren na en zette streep na streep. Niet goed. Het bleek dat de helft niet ingevuld hoefde te worden, of anders dan we nu hadden gedaan. Opnieuw invullen dus. Weer terug naar het hokje. Nee, niet goed. Eindstand hebben we de formulieren drie keer opnieuw in moeten vullen voor ze goedgekeurd werden, maar het is gelukt. Met een geïmporteerde auto en zonder problemen reden we twee uur na onze aankomst bij de grens Rusland in. Veel vlotter dan verwacht!

Onze eerste stop in Rusland was Vladikavkaz, waar we in een hotel sliepen. Je moet binnen 24 uur ergens geregistreerd worden, dus dat was dan ook meteen gebeurd. We hadden van tevoren al besloten dat we in Rusland niet zouden wildkamperen, gewoon voor de zekerheid. Onderweg richting Vladikavkaz werden we staande gehouden door een agent. Hij checkte onze verzekering en vroeg waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. "Ah Nederland! Lekkere chocolade! Hebben jullie chocolade bij?" Nee, dat hadden we niet. Hij schudde teleurgesteld zijn hoofd, gaf Huib een vriendelijke klap op de schouder en wenste ons een goede reis. In Vladikavkaz besloten we om deze avond voor iets bekends te gaan: Duitse cuisine. We dineerden in een soort oud-Duits restaurant, waar het eten heerlijk was en het personeel ontzettend vriendelijk. De manager was in zijn nopjes dat er toeristen waren en ook de obers en serveersters leken het leuk te vinden dat er mensen vrijwillig naar Rusland kwamen. Met een goed gevulde buik keerden we terug naar het hotel. Ook hier waren de twee vrouwen achter de balie extreem gastvrij en hoewel bijna niemand echt Engels sprak, deed tot nu toe iedereen hun uiterste best om ons te helpen. Met behulp van Google Translate vroegen we in het hotel wat de beste route naar Kazachstan zou zijn. Konden we via Tsjetsjenië en Dagestan, of was het toch verstandiger om om te rijden? Haar antwoord hadden we al een beetje verwacht, omrijden was de betere keuze hier. Dagestan was oké, maar Tsjetsjenië was niet aan te raden. Dus die avond planden we onze route naar Kazachstan, via Elista.

Na een lekker ontbijt bij het hotel vertrokken we de volgende ochtend richting Elista. Halverwege de route reden we langs een zebrapad waar iemand stond te wachten. Voor het zebrapad stonden stoplichten en het was groen voor ons dus we reden, net als alle auto's voor ons, door zonder te stoppen voor de voetganger. Meteen klonk er een politie sirene en zetten een agent ons aan de kant. Hij gebood Huib uit te stappen en wilde onze papieren zien. Huib liep op verzoek van de man mee naar de politieauto, terwijl ik braaf bleef zitten. Ik had geen zicht op het hele tafereel, ook niet via de spiegels, en na een tijdje vroeg ik me af wat er zo lang duurde. Uitstappen leek me geen goed idee, dus ik bleef netjes wachten. Ondertussen in de politieauto had de man Huib zijn rijbewijs aangepakt en hij bekeek het. "Dit is een heel ernstig misdrijf. Je krijgt je rijbewijs niet terug," zei hij. Huib schudde zijn hoofd en zei dat hij zijn rijbewijs nodig had, kon hij geen boete betalen? De agent knikte. "5000 roebels, cash." Hij benadrukte nogmaals dat het heel ernstig was dat we niet voor het zebrapad waren gestopt. Op dat punt werd het eigenlijk een beetje belachelijk, als dit al een serieuze overtreding was dan zou de helft van de Russen niet meer mogen rijden. Huib schudde zijn hoofd. "Ik betaal alleen op het politiebureau." Na wat heen en weer te zijn gegaan, waarbij Huib bleef volhouden dat hij alleen op het bureau wilde betalen, gaf de agent op. "Ik geef je een waarschuwing," zei hij. Hij gaf het rijbewijs terug en liet ons met tegenzin gaan. Poging tot oplichting? Mislukt. Allemaal dankzij Huib zijn koelbloedigheid!

Na ons avontuur met de corrupte agent besloten we nooit meer zomaar ons rijbewijs te geven, enkel nog het internationale rijbewijs van de ANWB. Die hadden we immers precies om deze reden aangeschaft. Dan kon je gewoon zeggen: "Prima, hou maar." Gelukkig kwamen we die dag verder geen vreemde situaties meer tegen. In Elista checkten we in bij ons hotel en zochten we op wat we de volgende dag allemaal zouden bekijken.

Elista is een bijzondere stad. Het is namelijk de hoofdstad van de boeddhistische republiek Kalmukkië. Dat verwacht je niet in Rusland. De gehele bevolking van Elista werd in 1944 door Stalin naar Siberië gestuurd en de stad werd bezet met etnische Russen. In 1957, na een toespraak van Nikita Chroesjtsjov, mochten de oorspronkelijke bewoners weer terugkeren. De stad staat vol prachtige boeddhistische tempels, waaronder de grootste van Europa: de Gouden Tempel. Genoeg moois te zien dus! Helaas mochten we de binnenkant van de tempel niet fotograferen, maar het was werkelijk prachtig. Er staat een enorm Boeddhabeeld van 9 meter hoog, wat het het grootste Boeddhabeeld in Rusland maakt. De muren waren bedekt in kleurrijke schilderingen en iedere houten balk was versierd. Adembenemend. Mocht je er ooit zijn, ga dan ook zeker binnen kijken.

Nadat we een aantal van de prachtige bezienswaardigheden in Elista hadden bekeken, vervolgden we onze weg richting Kazachstan. We stopten in Astrachan, zodat we de volgende dag snel de grens over zouden kunnen steken. Als Rusland in zo makkelijk ging, dan zou Rusland uit helemaal appeltje eitje moeten zijn... toch?